Dyskiem bieżącym staje się ten dysk, z którego wprowadzono system. Najczęściej jest to pierwszy dysk twardy oznaczony jako C:, a zgłoszenie sygnalizujące gotowość systemu do pracy. Ta druga postać zgłoszenia wyjaśniona jest poniżej. W tym punkcie warto raz jeszcze wspomnieć o dyskach optycznych {CD). Jest to coraz bardziej rozpowszechniony nośnik informacji, stosowany szczególnie do programów graficznych, dużych systemów komputerowych oraz bardziej skomplikowanych gier. Dyski optyczne mają pojemności mierzone w gigabajtach, co daje niemal nieograniczone możliwości zapisu informacji. W sprzedaży są już obecnie nie tylko dyski tylko do odczytu informacji (CD- ROM), lecz także urządzenia pozwalające na odczyt i zapis. Urządzenia te są jeszcze dość drogie, ale pozwalają sądzić, że wkrótce dyski optyczne przejmą rolę dysków twardych. W pamięciach dyskowych także istnieje katalog, w którym zapisywane są dane na temat jednostek zawierających informacje. Te odpowiedniki książek z biblioteki nazywane ssuplikami. Są to zbiory informacji dowolnego typu i rozmiaru. Pliki mogą być różnej wielkości, tak jak różna może być grubość książki. Jeden plik stanowi jednak integralną całość, jeśli chodzi o zawarte w nim informacje. Użytkownik wybiera plik z katalogu, a system operacyjny znajduje jego położenie na dysku, przekazując dane zawarte w pliku. Na dyskach o dużej pojemności, podobnie jak w rozbudowanych bibliotekach, można tworzyć podkatalogi, co pozwala posegregować informacje, ułatwiając ich wyszukiwanie.
