Wszystkie polecenia są wykonywane w analogiczny sposób. W praktyce dysk twardy odróżniają od dysku elastycznego trzy cechy: dużą pojemność, krótszy czas dostępu do informacji oraz niewymienność nośnika. Spotyka się już jednak dyski twarde z wymiennymi kasetami. Mikrokomputery mają zwykle możliwość współpracy z więcej niż jedną jednostką dyskową. W tym celu musi istnieć system pozwalający na określenie, której jednostki chcemy używać. Jednostki identyfikowane są kolejnymi literami alfabetu, po których następuje dwukropek (A:, B:, C: itp.). Podstawową jednostkę dysków elastycznych, która musi wchodzić w skład wyposażenia komputera, oznacza się zawsze jako A:, zaś dodatkową jednostkę dysków elastycznych jako B: (oznaczenie jest zarezerwowane nawet, gdy jednostki tej fizycznie nie ma). Kolejne dyski, zwykle dyski twarde lub ich wydzielone części (tzw. partycje), oznaczane są jako C:, D:, E: itp. Dysk bieżący jest to ten dysk, na którym aktualnie odbywa się praca. Systemy operacyjne zwykle sygnalizują użytkownikowi, który dysk jest dyskiem bieżącym. Niezależnie od rodzaju systemu postać zgłoszenia jest na mikrokomputerach podobna. Pojawia się znak większości (>) poprzedzany literą oznaczającą bieżącą jednostkę dyskową. Znak > stanowi rodzaj strzałki wskazującej miejsce pisania poleceń.
