Sw. Augustyn napisał Państwo Boże częściowo jako odpowiedź na rabunek Rzymu w 410 roku, by wykazać, że przyszłość chrześcijaństwa nie jest związana z tym rozsypującym się imperium. Historia sama nabrała wyższego sensu, stawiając się ponad mijające w czasie odmienne ustroje polityczne. Jednakże czekanie na kres czasu okazało się zajęciem męczącym. Członkowie wczesnochrześcijańskich sekt wierzyli, iż nadejdzie on jeszcze za ich życia; blisko tysiąc lat później ludzie nadal nań czekali, spodziewając się, że rok 1000 będzie ostatnim w dziejach świata. W końcu nadzieje zaczęły się ogniskować na czasie historycznym, który nam jedynie pozostał. Od średniowiecza do dziewiętnastego wieku rozwijał się stopniowo świecki pogląd na historię, rosła ufność w ludzkie możliwości osiągnięć, przynajmniej w sferze technologii.
