Do pomiaru krótszych odcinkow czasu używali klepsydry, zegara wodnego. Ale znajomość dokładnego upływu czasu była istotna jedynie w specjalnych sytuacjach. Klepsydry używano w^ sądach do ograniczania retorycznych porywów mówców. Codzienne mierzenie czasu było, wedle naszych standardów, skrajnie subiektywne. Starożytni wstawali wcześnie, „ze słońcem”, a dzień swój dzielili na liczone od wschodu do zachodu godziny, które podawały im zegary słoneczne lub które sami odczytywali z położenia Słońca. Dla Greków i Rzymian godzina była jedną dwunastą dnia, a jej długość zmieniała się w rożnych porach roku. Brak pospolicie używanych, wszechobecnych, dokładnych zegarów musiał sprawiać, iż ich percepcja dnia była nader różna od naszej.
