Dla znaków czyli przy zapisie tekstów wyróżnia się kody o wartościach od do 127, które składają się na międzynarodowy kod zapisu informacji zwany ASCII (ang. American Standard Code for Information Interchange – Amerykański standardowy kod wymiany informacji). Pliki, w których informacje zapisane są w tym kodzie, mogą być poprawnie odczytane na każdym komputerze i wydrukowane na każdej drukarce. Interpretacje znaków o pozostałych kodach (od 128 do 255) mogą się różnić zależnie od typu komputera i drukarki. Kody te są przykładowo wykorzystywane do zapisu liter polskiego alfabetu. To ostatnie zagadnienie sprawia wiele kłopotów, gdyż używanych jest kilka systemów, w których polskim literom przypisywane są różne kody. Programy realizowane przez komputer zapisane są w plikach rozkazowych (rozszerzenia COM lub EXE). Zawierają one kody dla procesora i nie mogą być w czytelny sposób wyświetlone na ekranie ani wydrukowane na drukarce. Użytkownik nie może “obejrzeć” takiego programu, może tylko wykonać zapisane w nim rozkazy. Liczby są kodowane na kilku bajtach zależnie od przyjętej konwencji. Każdy język programowania ma ustalone zasady zapisu liczb różnego rodzaju (całkowitych, rzeczywistych zespolonych). Od tych zasad zależy dokładność liczb i zakres dopuszczalnych wartości. Komputer nie pełni bezpośrednio roli kalkulatora. Nawet proste obliczenia wykonywane są pod nadzorem odpowiednich programów, a informacje o dokładności obliczeń możemy znaleźć w opisie tych programów.
