Program naukowy może zawierać kilka takich powtórzeń, gdyż zwykłym sposobem rozwiązywania problemów matematycznych jest znajdowanie przybliżonego wyniku, a następnie jego uściślanie przez powtarzanie procedury uzyskiwania coraz lepszych przybliżeń, podobnej do metody obliczania pierwiastka kwadratowego stosowanej przez licealistów w okresie, gdy jeszcze nie znano kieszonkowych kalkulatorów. Takie powtarzanie przekształca komputer w elektroniczną taśmę montażową, przetwarzającą niemal identyczne jednostki danych w produkt wyjściowy. Bez takiego powtarzania rozkazów wiele, jeśli nie większość zadań nie byłaby warta wysiłku programowania. Podobnie jak zespół maszyn specjalistycznych, cząstki programu (starannie obmyślone i pieczołowicie sprawdzone) spłacają się tylko wówczas, gdy koszt (psychiczny lub pieniężny) może być „zamortyzowany” przez tysiące lub miliony powtórzeń.
