Specjalista komputerowy rzadko próbuje znaleźć programowe rozwiązanie dla paradoksów teorii liczb, ale jego metody przyrostów nadają się dobrze do rozwiązywania równań różniczkowych. Urbanista, który potrzebuje elektronicznego modelu zanieczyszczenia środowiska miejskiego, dzieli przepływ czasu na jednostki i jego program wykonuje obliczenia, każdorazowo aktualizując dane o wynikach produkcyjnych i liczbie samochodów. W dobrym programie do gry w szachy każdy wiersz programu odzwierciedla bezlitosne ograniczenia czasowe, w których ma się zmieścić gra komputerowa. Bez względu na to, w jaki sposób podchodzimy do problemu, zawsze w końcu uzmysławiamy sobie, że każdy z zasobów świata elektronicznego (tak jak i realnego) jest ograniczony: czas, pamięć, pojemność procesora, szybkość wprowadzania i wydobywania danych z pamięci.
