Już wcześniej wielu pisarzy jako cel nauki wskazywało poprawę ludzkiego bytu: najbardziej aktywny był tu Francis Bacon. Aczkolwiek sam nie zasłużył się w większym stopniu w którejś z konkretnych dyscyplin, na stronach swojej Instauratio magna (Wielkiej odnowy) wyłożył ten cel w jasnych, choć może naiwnych słowach. Jego kontynuatorzy w osiemnastym stuleciu (Fontenelle, Diderot i inni filozofowie) przystosowali jego poglądy do ducha epoki. Encyklopedia (1751— —1772) była wspaniałym potwierdzeniem osiągnięć technologicznych (zawierała osiem tomów ilustracji maszyn i narzędzi) oraz możliwości uzyskiwania dalszych korzyści praktycznych dzięki oświacie. Byli również tacy, którzy, jak Wolter, niekiedy wątpili, czy ludzie dorośli do tego zadania. W okresie od 1750 do 1914 roku ich głosy stawały się coraz bardziej nośne; I wojna światowa zakończyła wszelkie rozważania o niepełnej doskonałości człowieka i społeczeństwa.
