Te nowe kody zostały nazwane językami asemblera, asemblerami, i nadal są w użyciu.Języki asemblera opierają się na zasadzie, że programista łatwiej zapamięta nazwy niż liczby. Krótko mówiąc, wszystkim rozkazom maszynowym, dane są nazwy stałe (takie jak ADD, SUB, MUL), a ponadto programiści mogą nadawać własne nazwy (takie jak Al, SZYBKOŚĆ, SUMA) miejscom w pamięci, to znaczy zmiennym w sensie matematycznym. Komputer nadal wykonuje rozkazy wyłącznie w języku maszyny, ale z pomocą napisanego poprzednio programu sam teraz dokonuje przekładu z języka asemblera na język maszynowy, by go następnie wykonać. Znaczy to, iż program napisany z użyciem nazw przekształca w długie ciągi cyfr dwójkowych, zrozumiałe dla procesora. Ten program translacyjny (sam zwany asemblerem) oszczędza programiście kłopotu wyszukiwania w tabeli kodów dwójkowych i ich wypisywania.
